චීනයේ වුහාන් ප‍්‍රාන්තයේ ‘කොරෝනා වෛරසය‘ පැතිරීම නිසා ‘සීල් කරන ලද‘ නගරය තුළ සිරවී සිටි ශ‍්‍රී ලාංකික සිසු සිසුවියන් බේරා ගැනීමේ මෙහෙයුම පිළිබඳ ප‍්‍රවෘත්තිය සමාජ ජාලා තුළ ආධිපත්‍යය දරා සිටි අවධියේ එක් දවසක මෙත්මලී දිසානායක ඉහත ප‍්‍රකාශය තම ෆෙස්බුක් ප්‍රොෆයිලයේ සටහන් කළාය. එම මසුරං කියමන දුටු විට එය ෂෙයා නොකර සිටීමට බැරි හැඟීමක් මේ ලියුම්කරුට ඇති වූ බැවින් ඒ බව සටහන් කොට ෂෙයා කරන ලදි. ඒ දුටු චන්න වික‍්‍රමසේකරද ‘මටත් ෂෙයා නොකර ඉන්න බැරි වුණා‘ කියා සටහන් කොට ඔහුගේ වෝලයේද එයා ෂෙයා කරන ලදි.
මේ ලියුම්කරු විසින් මින් පෙර වතාවකද සටහන් කොට ඇති පරිදි සමාජ ජාල ඔස්සේ ස්මාර්ට් ¥රකථන යොදාගෙන සන්නිවේදනය කරන මේ යුගයේ වඩාත් බලපෑම් සහගත වන්නේ දිගු ලිපි නොව ඔළුවට පොල්ලෙන් ගහන්නක් මෙන් සන්නිවේදනය වන කෙටි පණිවිඩය. මෙත්මලීගේ ඉහත පණිවිඩයද අප සිතන්නට පොළඹවන ඒ ආකාරයේ කෙටි පණිවිඩයකි. ලියුම්කරුත්, චන්න වික‍්‍රමසේකරත් තව බොහෝ දෙනෙකුත් එයට ආසක්ත ව බෙදා හදා ගන්නට ඇත්තේ ‘යහපාලන ව්‍යාපෘතිය‘ අවසාන භාගය තුළ එය ශ‍්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩු කරන ලද ආකාරය පිළිබඳව එ’මගින් හරියටම පැහැදිලි කරන බැවිනි.
මම පිළිගන්නේ ඔබ කියන නිසා
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී රාජ්‍යයක කලින් කලට නිදහස් සහ සාධාරණ ලෙස පවත්වනු ලබන ඡුන්ද විමසීම් හරහා පාලන බලතල හොබවනු ලබන නියෝජිතයන් තෝරා පත් කර ගනු ලැබේ. මෙහිදී ජනතාවගේ කැමැත්ත යයි කීවද, එය එක්තරා ආකාරයක ව්‍යාජ වරණයක් බව අපට පැහැදිලි විය යුතුය. කොයිතරමක් දේශපාලන පක්ෂ තිබුණත් ජනතාවට තෝරා ගැනීමට සිදුවන්නේ ප‍්‍රධාන බල කඳවුරු දෙකෙන් එකක් පමණකි. හරියටම රේඩියෝ සග ටෙලිවිෂන් ආයතන තම වැඩසටහන් විකාශය කිරීමට භාවිත කරන රේඩියෝ තරංග හෙවත් සංඛ්‍යාත ජනතාවට අයිති වුවද, ප‍්‍රවෘත්ති හෝ වෙනත් වැඩසටහන් නැරඹීම සඳහා අපට තෝරා ගැනීමට සිදුවන්නේ ‘හිරු‘ හෝ ‘දෙරණ‘ හෝ ‘සිරස‘ හෝ වීම වැනිය. එසේ වුවත්, එකී ව්‍යාජ වරණය වෙනුවෙන් මහජනයා පෙනී සිටීමත්, ඒ එක් හෝ අනෙක් කඳවුරක් වෙනුවෙන් සක‍්‍රියව දායක වීමත් හේතුවෙන් ජයග‍්‍රහණය කොට ආණ්ඩු බලය ලබා ගන්නා කඳවුරට රට පාලනය කිරීම සඳහා සුජාතභාවයක් ලැබෙයි. තමා විසින් පත් කර ගන්නා ලද නායකත්වය විසින් ගන්නා ලද තීන්දු හරි හෝ වැරදි හෝ වේවා ඒවා පිළිගෙන ක‍්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා එකී ඡුන්දදායකයන් පිරිස සහයෝගය දෙන නිසා ‘සංකේතීය කාර්යක්ෂමතාව‘ ඉහළ ය. ප‍්‍රංශ ජාතික දාර්ශනික එමිල් ¥ර්ක්හයිම් ප‍්‍රකාශ කොට ඇති පරිදි කැරිස්මැටික නායකත්වයක් විසින් සමාජය තුළ ඇති කළ හැකි ‘සදාචාරාත්මක ආධිපත්‍යයෙහි‘ ඉහළම ස්වරූපය වන්නේ ‘ඔබ කියනා නිසා මම එය විශ්වාස කරමි‘ යන්නයි. එනම්, පළමුව සමූහයා විසින් යම් පුද්ගලයෙකු හෝ පුද්ගල කණ්ඩායමක් තම නායකයා ලෙස පිළිගෙන එහි ආධිපත්‍යය පිළිගනියි; ඉන් අනතුරුව එම ආධිපත්‍යයිකයා කියන දෙය ඔවුන් විශ්වාස කරන්නේ එය කරුණුමය වශයෙන් සත්‍යද යන්න සලකා බලමින් නොව නායකයා කියන නිසා එය සත්‍ය විය යුතුය යන විශ්වාසයෙනි.
සිංහල පදනමක් සහිත කොළඹ මූලික කරගත් ජනමාධ්‍යයන්හි බලපෑම සහිත ප‍්‍රදේශ වන උතුරු නැගෙනහිර පළාත් හැර සෙසු පළාත්වලදී තම ප‍්‍රතිවාදී අපේක්ෂකයාට වඩා ඡුන්ද ලක්ෂ 22ක් වැඩිපුර ලබා ගත් ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ ඔහුගේ සුළුතර ආණ්ඩුව ගන්නා තීරණ ක‍්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා සමාජයෙන් ලැබෙන සහයෝගය තේරුම් ගැනීමට ‘වුහාන්‘ සිදුවීමේදී ජනාධිපතිවරයා ක‍්‍රියා කළ ආකාරය සහ එයට ලැබුණු සහයෝගය හොඳ නිදසුනකි. මේ අනුව පෙනෙන්නේ යහපාලන රජයට අහිමි ව පැවැති සංකේතීය කාර්යක්ෂමතාවක් කොරෝනා වසංගත තත්ත්වය හමුවේ වර්තමාන රජයට පැවැති බවය.
ඔළු දෙකේ භූතයා
යහපාලන ආණ්ඩුවට හිස් දෙකක් හෙවත් බල මධ්‍යස්ථාන දෙකක් පැවතුණි. ඒවා පැවතුණේ ඩාලි පාරෙහි සහ පිටකෝට්ටේහි යැයි සිතීම නොමඟ යාමකි. පැහැදිලිව පෙනෙන එක බල කේන්ද්‍රයක් පැවතියේ ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය කේන්ද්‍ර කර ගෙනය. ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය හවුල් ආණ්ඩුවේ සිටි කාලයෙහි පමණක් නොව, ඔවුන් පතුරු වශයෙන් ආණ්ඩුවේ ගැලවී ගියාට පසුවද එකී බල කේන්ද්‍රය ක‍්‍රියාත්මකව පැවැති අතර, එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ සැලකිය යුතු පිරිසක් එකී බල කේන්ද්‍රය සමග කෙළින්ම හෝ වටෙන් ගොඩින් ගනුදෙනු කළහ. ආණ්ඩුවේ අනෙක් බල කේන්ද්‍රයට සිදු වූයේ එයින් ඇති වන තත්ත්වය බැලන්ස් කිරීමය. මෙම තත්ත්වය ආර්ථික, සාමාජීය, සංස්කෘතික, දේශපාලනික සහ රාජ්‍ය තාන්ත‍්‍රික ආදි සෑම ක්ෂේත‍්‍රයකටම අදාළ විය. මෙත්මලී දිසානායක රූපිකව පැහැදිලි කරන තත්ත්වය ඇති වූයේ ඒ ආකාරයටය. එක් අන්තයක් කරන ක‍්‍රියාව තවත් අන්තයක් නිෂ්ක‍්‍රිය කිරීම නිසා ඇති වූ සිරවීම විසින් වෙනත් පිරිසක් බලයට පත් කිරීම සඳහා විශාල දායකත්වයක් දක්වන ලද්දේය. එහි උපරිම අවස්ථාව පාස්කු ප‍්‍රහාරය සහ ඉන් පසුව ඇති වූ තත්ත්වයයි.
සංඛ්‍යාත ජනතාවට අයත් බව කතාවට කිව්වත්, එම සංඛ්‍යාත ඔස්සේ විකාශය කිරීම සඳහා අන්තර්ගතයන් නිෂ්පාදනය කරන්නේ පුද්ගලික අයිතිය ඇති හෙවත් පවුල් සමාගම් විසිනි. එම අන්තර්ගතයන් ජනතාව විසින් පිළිගන්නේ ඒ කරුණුවල නිරවද්‍යතාව සොයා බලා නොව තමා විශ්වාස කරන එම ආයතනය විසින් ඒවා පළ කරන නිසාය. ඒ ආකාරයටම දේශපාලනය කිරීම සහ එමගින් ආණ්ඩු පත් කරගැනීම මහජනයාගේ අයිතිවාසිකමක් වුවත්, එසේ කිරීම සඳහා යොදා ගනු ලබන පිළිගත් දේශපාලන පක්ෂද එක් ආකාරයකට පෞද්ගලික අයිතියට යටත් ය. එබැවින් එක්කෝ අප එම යථාර්ථය පිළිගෙන එම දේශපාලන පක්ෂ හරහා දේශපාලනය කළ යුතුය. එසේ නැත්නම් තමන්ගේම කොම්පැනියක් පටන් ගන්නාක් මෙන් අලූත් දේශපාලන පක්ෂයක් ආරම්භ කළ යුතුය.
අලූත් ජනබලවේග දෙකක්
ආණ්ඩු බලය අහිමි වීමෙන් පසුව විපක්ෂය තුළ ඇති වී ඇති විවාදය මගින් පෙනෙන්නේ විපක්ෂයේ ප‍්‍රධාන බලවේගය නියෝජනය කළ හැකි දේශපාලන පක්ෂය කවුරුන් සතුද යන්නය. ඒ ආකාරයේම ප‍්‍රශ්නයක් වැඩි සද්ද බද්ද නැතිව වුවද ආණ්ඩු පක්ෂය තුළද ඇති වෙමින් පවතින බව පාර්ලිමේන්තු ඡුන්ද විමසීම සම්බන්ධව තරග කරන්නේ කුමන පක්ෂයේ ආධිපත්‍යය යටතේද යන්න පිළිබඳව ඇතිව ඇති විවාදයෙන් පෙනේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂය තුළ කුමන ආකාරයේ ව්‍යුහයන් තිබුණද එහි තීරණ ගන්නා මණ්ඩලය වන කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලයෙහි බලය හොබවන පක්ෂ නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා පැහැදිලිවම කියා ඇත්තේ ඉදිරි පාර්ලිමේන්තු ඡුන්ද විමසීමේදී තම පක්ෂය තරග කරන්නේ ‘අලියා‘ ලකුණෙන් බවයි. ඔහුගේ නායකත්වය පිළිගන්නා පක්ෂය තුළ හෝ ඉන් පිටත සිටින බලවේගවලට ඒ යටතේ දේශපාලනය කිරීමට තෝරාගැනීමක් කළ හැකිය. ඒ ආකාරයටම මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ නායකත්වයෙන් යුතු කණ්ඩායම ‘පොහොට්ටුව‘ ලකුණෙන් ඉදිරිපත් වීමට බොහෝ දුරට ඉඩ ඇති අතර, එම නායකත්වය පිළිගන්නා අයට ඒ සඳහා තෝරා ගැනීමක් කළ හැකි වෙයි. පරාජිත ජනාධිපති අපේක්ෂක සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා විසින් ජාතික හෙළ උරුමයේ තනි මන්ත‍්‍රීවරයාද සමග එක්ව පිහිටුවන ලද ‘සමගි ජන බලවේගය‘ හේතුවෙන් ඉහත නායකත්වයන් සියල්ල ප‍්‍රතික්ෂේප කරන පිරිස්වලට අලූත් නායකත්වයක් ලැබී තිබේ. සමහර විට එම කණ්ඩායමට හිටපු ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ද ඇතුළත් විය හැකිය. මෙම නායකත්වයන් දෙකම ප‍්‍රතික්ෂේප කරන එක බලවේගයක් ලෙස ජාතික ජන බලවේගය ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නායකත්වයෙන් පවතියි.
සුදර්ශන ගුණවර්ධන
