එක්සත් කම්කරු සම්මේලනයේ සභාපති
ලීනස් ජයතිලක
එක්සත් කම්කරු සම්මේලනයේ සභාපති
පූජකතුමෙක් වෙන්න ඔබම තීරණය කළාද, නැත්නම් ගෙදරින් බලකළාද?
මම හිතලාමයි ගියේ. අපි ජීවත්වුණේ උස්වැටකෙයියාව කියන ගමේ. කොළඹට ළග වුණාට ඒක ගමක්. එක් පැත්තකින් මුතුරාජවෙළ. අනෙක් පැත්තෙන් මහමුහුද. මැද හැමිල්ටන් ඇළ. අනෙක් පැත්තෙන් පරණ ඕලන්ද ඇළ. සාමාන්‍ය මිනිස්සු ගොඩාක් හිටියේ. මේ ප‍්‍රදේශයේ විශේෂ වෙන්නේ මුහුදු යන ගොවියෝ හිටපු ගමක් නිසා. සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ කතෝලික ගමක්. ආගමික කටයුතු කරන්න හිටියේ බෙල්ජියමෙන් හා ප‍්‍රංශයෙන් ආ මිෂනාරීවරු. හරිම අනර්ඝ මිනිස්සු. සුදු මිනිස්සු, විදේශිකයෝ. ගමේ මිනිස්සුන්ට ඒ අය හරිම කරුණාවන්තයි. ඒ අයගේ වැඩවලට ගෙවල් ගානේ යනකොට අපිව අඩගහගෙන තමයි යන්්නේ. කුඩා කාලේ ඒ පූජකවරුන් ඇසුරුකරන්න ලැබුණා. ඒ අනුව ඒ අය අපට පූර්වාදර්ශී, අනර්ඝ චරිත ලෙස පෙනෙන්න ගත්තා. ඉතින් මම තීන්දු කරලා තිබුණා ඒ වගේ කෙනෙක් විය යුතුයි කියලා. පස්සේ ගෙවල්වල අයට ඒ බව දැනුම් දුන්නා. තාත්තා මධ්‍යස්ථ මතයක හිටියේ. නමුත් ආගමික භක්තිය වැඩි අම්මා බොහෝම සතුටු වුනා මම පූජකතුමෙක් වෙනවාට.
1953ම පූජකයෙන් ලෙස පුහුණුවීම සදහා සෙමනේරියට ගියා. එතකොට මගේ වයස අවුරුදු නමයහමාරක් විර ඇති. සෙමනේරියේ බෝඩිමට ‘දෙවුසත්හළ’ කියන්නේ. ඒකේ මගේ වයසේම ළමයි තිහක් විතර හිටියා. අම්මා, තාත්තා මාසෙකට සැරයක් විතර එනවා අපිව බලන්න. ඇඞ්වාන්ස් ලෙවල් කරනකම් සෙමනේරියේ හිටියා. අටවෙනි පන්තියේ ඉදලා සීනියර් මට්ටමට මට ඩබල් ප්‍රොමෝෂන් එකක් දුන්නා. ඒ කියන්නේ ඇඞ්වාන්ස් ලෙවල් කරන්න දැම්මා. මොකද මම බොහෝම ඉක්මනින් ඉංගී‍්‍රසි ඉගෙනගත්තා. මට අධ්‍යයනය කරන්න කාලේ මදිවෙලා ගණන් අසමත් වුණා. ගණන් නැතිව මම ඇඞ්වාන්ස් ලෙවල් කළා. එතකොට 1962 පමණ වෙලා. ඊට පස්සේ මම නුවර අම්පිටිය සෙමනේරියට ගියා.
අම්පිටියේ සෙමනේරියේ ගෙවුණු කාලය කොහොමද?
ඒහේ අපිව පූජකවරය සදහා ම පුහුණු කළා. ඇරිස්ටොටලියානුවාදී දර්ශනය තමයි මූලිකව ඉගැන්වුණේ. තෝමස් ඇක්වයිනාස් වගේ දාර්ශනිකයන්ගේ අදහස් පදනම් කරගෙනයි සියලූම ඉගැන්වීම් කරන්නේ. මම විභාගයකදී මගේ ගුරුවරු වූ මහාචාර්යවරු, එක්ක මතවාදීව ගැටුණා. ඒ දර්ශනවාදය දේවධර්මය පැහැදිලි කරන්න පාවිච්චි කරන දෙයක් මිසක්, වෙන දෙයක් නොවෙයි කියලා මට තේරුණා. ඒ දර්ශනවාදයට ස්වාධීන පැවැත්මක් නෑ. තෝමස් ඇක්වයිනාස් ඒ දර්ශනය ගොඩනගලා තියෙන්නේම දෙවියන්ගේ පැවැත්ම, පිහිටීම තහවුරු කරන්නයි. මම මේවා ප‍්‍රශ්න කළ නිසා මාව අස් කරන්න නියමිත වෙලා තිබුණේ. නමුත් මට උගන්වපු ඉග්නේෂස් ප‍්‍රින්ටෝ කියලා පූජකතුමෙක් මට ඇවිත් උපදෙස් දුන්නා, ඉගෙනීම් දිගටම කරගෙන යන්න, ගැටෙන්න යන්න එපා කියලා. එයා ඉතිහාසය පිළිබද මහාචාර්යවරයෙක් වීමත් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයන් එක්ක වැඩ කර තිබූ නිසාත් මට උදව් කළා. නමුත් පූජකවරයෙක් වීමේ මගේ අභිලාෂය නොනැසී තිබුණා.
ඔබ කම්කරු ව්‍යාපාරය දෙසට ආකර්ෂණය වෙන්න මගපෙන්වීමක් පල්ලිය පැත්තෙන් ලබුණාද?
ඒ කාලේ යුරෝපයේ ක‍්‍රිස්තියානින් ආගම හැරයමින් හිටියා. විශේෂයෙන්ම ප‍්‍රංශයේ කම්කරු ජනතාව පල්ලිවලින්, ආගමින් ඈත්වෙලා යන්න පටන් ගත්තා. දරුවෙක් ඉපදුණාම බෞතිස්ම කිරීම, විවාහ වෙන එක සහ මරණයකදී ආගමික වතාවත් කරගැනීම හැර ඒ අය පල්ලි සමග තිබුණු බැදීම අත්හැරියා. ඒ කාලේ නැගීගෙන ආ ‘මොඩනිසම්’ කියන අදහසට විශාල විරෝධයක් පල්ලිය තුළින් ඇතිවෙලා තිබුණා. මොඩනිසම් අය හැම වෙලාවේම ආගමික වත්පිළිවෙත් විවේචනය කළා. පල්ලිය තුළ කාන්තාවන්ට තිබෙන ගෞරවය හැදෙන්නේ මරියතුමිය කියන සංකල්පයෙන්.
නමුත් මේ අය, ජේසුතුමා මරියතුමියට දාව ඉපදුණා නම් ඇය කන්‍යා මරියතුමිය විය නොහෙැකියි හා ජේසුතුමා දෙවියෙක් නොව මිනිසෙක් විය යුතුයි කියන තර්කය ගෙනඑමින් එහි පදනමට පහරදෙමින් හිටියේ. අනෙක් පැත්තෙන් විද්‍යාත්මක අදහස් වර්ධනය වෙමින් තිබුණා.
විද්‍යාඥයන්ට එරෙහිව පල්ලිය නැගීහිටින්නට වුණා. මේවා ගැන ඉහළට බලපෑම් ආවාම 1964දී රෝමයට සිද්දවුනා පල්ලිය වැඩියෙන් විවෘත කරන්න. එළියෙන් හමා එන හැම දෙයකටම හමා එන්න ඉඩකඩ විවර කරන්න ඕනෑ කියලා ඒ අය තීන්දු කළා. ඒ අදහස උඩ ඉදගෙන 23 වන පුවාම් පාප්තුමා වතිකානු මන්ත‍්‍රණ සභාව කැෙදවුවා.
විශේෂයෙන්ම තරුණයන් නැවත පල්ලියට ආකර්ෂණය කරගන්න විශාල ව්‍යාපාර ගොඩනගන්න පටන්ගත්තා. එසේ හදපු ව්‍යාපාර දෙකක් තමයි ක‍්‍රිස්තියානි කම්කරු ව්‍යාපාරය හා තරුණ ක‍්‍රිස්තියානි ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය, බෙල්ජියම් ජාතික ජෝසප් කාර්ඩැයින් පූජකතුමා ඒ සදහා මූලිකව කටයුතු කළා. එයා බෙල්ජියමේ ආකර කම්කරු පවුලක දරුවෙක්. ඒක ලොකු ව්‍යාපාරයක් බවට පත්වුණා. තරුණයෝ මහා පරිමාණයෙන් ආකර්ෂණය වුණා.
ලංකාව ඇතුළේ මේ කටයුත්ත කළේ හෙන්ස් ක‍්‍රාම් කියලා ඕලන්ද ජාතික පූජකතුමෙක්. පිටකොටුවේ මැලිබන් වීදියේ තිබුණා පරණ පල්ලියක්. ඒ පල්ලියට වෙලා ඉදගෙන හෙන්ස් ක‍්‍රාම් පූජකතුමා කම්කරුවෝ මුණගැහෙමින් වැඩකළා. ප‍්‍රංශයේ තවත් වැදගත් ව්‍යාපාරයක් ආරම්භ වෙලා තිබුණා. ඒ අයට කීවේ වැඩ කරන පූජකවරු කියලා. ඒ අය සැපපහසුකම් අතෑරලා දාලා, වැඩබිම්වල රස්සා හොයාගෙන ගිහිල්ලා මිනිස්සුත් එක්ක ජීවත්වෙන්න පටන්ගත්තා. මේ පූජකවරු වැඩපලවල් ක‍්‍රිස්තියානිකරණය ආරම්භ කරලා තිබුණා. ඒ අය තම අත්දැකීම් ගැන ලියන්න පටන්ගත්තා. ඉන් එක් පූජකවරයෙක් ලියුවා ”දුගීන්ට ¥ත මෙහෙවරක්” කියලා පොතක්. ඒ පොත මා ගාව නිතරම තිබුණා. ඒ කාලේ ඉතාම වැදගත් දෙයක් ලතින් ඇමෙරිකාවේ සිද්දවුණා. ඒ තමයි මේ මාක්ස්වාදය මුල්කරගෙන දේවධර්මවාදය ගොඩනගන්න පටන් ගැනීම. ඒ තුළ මහා විශාල ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගුණා. ලතින් ඇමෙරිකාව ඇතුළේ මහා පල්ලි මිනිස්සු මුණගැහෙන්නේ නත්තලට, පාස්කුවට වගේ විශේෂ දවස්වලට විතරයිනේ. පොඩි ක‍්‍රිස්තියානි කණ්ඩායම් හැදුවා. ඒ රැුල්ලත් එක්ක ගියා නම් මට විශාල වාසිදායක තත්ත්වයක් ඇතිවෙන්න තිබුණා. ඒත මම ගියේ නෑ. මම හෙමින් හෙමින් මාක්ස්වාදය පැත්තට යොමුවෙමින් හිටියා. හැමවෙලේම මේ අය ලියනවා. මුද්‍රණය කරනවා. ඒවා ගැන සාකච්ඡුා කරනවා. ඒ උඩ තමයි ඒ අය ඉදිරියට යන්නේ. පොත්පත් හරහා නිරන්තරයෙන් අදහස් තොරතුරු අපට ආවා. දේවධර්මයට වැඩියෙන් පූජකයන් මහජනයා වෙනුවෙන් කැපවෙලා වැඩකරනවා කියන කාරණේටයි මම ආකර්ෂනය වෙලා තිබුණේ.
මාක්ස්වාදය ගැන උන්න්දු වෙන්නේ කොතැනදීද?
ලංකාවේ මේ පමණට මාක්ස්වාදය ව්‍යාප්තවෙමින් තියෙනකොට පල්ලිය ඇයි මේ තරම් මාක්ස්වාදයට එරෙහිව යන්නේ කියලා මම හොයන්න ගත්තා. අම්පිටියේ පුස්තකාලයේ ඔය වගේ කතෝලික දර්ශනවාදයට එරෙහිව තියෙන පොත්වලට වෙනම කබඞ් එකක් තිබුණා. ඒකේ කතෝලික ආගමට එරෙහිව ප‍්‍රකාශයට පත්වුණ සියලූම කෘතීන් නම්බර් කරලා තැන්පත් කර තියෙනවා. ඒ පොත් පාවිච්චි කරන්න තහනම්. මම මගේ ගුරුවරයෙක් වෙච්ච පියතුමෙකුට ගිහින් කිව්වා, මට මේ කබර්ඞ් එකේ තියෙන පොත් බලන්න ඕනෑ කියලා. ”මට ඕනෑ මේ කොමියුනිස්ට් ප‍්‍රකාශනයට ඔයගොල්ල මෙච්චර විරුද්ධ ඇයි කියලා හොයාගන්නයි” මම කිව්වා. ”හා හොඳයි” කියලා එයා මට යතුර දුන්නා. ඔහොම පොත් එකින් එක අරන් ගිහිල්ලා හොරෙන් කියවන්න ගත්තා. එතකොට මට තේරෙන්න ගත්තා මේ දේවධර්මයේ තියෙන අවුල. මරදානේ කුප්පියාවත්ත හන්දියේ ඇන්.ඇම්.ගේ ගෙදරක් තිබුණා.
ඒකේ දොර රෙදිවලට දාලා තිබුණේ රතු පාට කර්ට්න්. හවසට ඇන්.එම්. එතෙන්ට එන වෙලාව වෙනකොට මිනිස්සු පාරේ පිරිලා තැන්තැන්වල කතා කරකර ඉන්නවා. 53දී එන්.එම්. කොළඹ නගරාධිපති වෙලාත් හිටියා. අනික ලංකා සමසමාජ පක්ෂයේ ස්වර්ණමය අවධිය ඒක. ඔබ සමග පූජකවරය ලබපු අය හමුවෙනවාද? හැව්ලොක් පාරේ තියෙනවා අසනීප වෙන පූජකයන් බලාගන්න තැනක්. එතැන හිටිය මගේ ක්ලාස්මේට් කෙනෙක් පහුගිය දාක ¥රකථනයෙන් කතාකරලා කිව්වා, ලීනස් ඔයා පූජකවරයෙක් විදිහට හිටියා නම් දැන් පනස් අවුරුද්දක් වෙනවා ඔබේ පූජක දිවියට කියලා. නමුත් ඔබ අපට වඩා පූජකවරයෙක් ලෙස මිනිසුන් උදෙසා කටයුතු කර තිබෙනවාය කියලා කිව්වා. එතකොට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට සම්බන්ධ වෙන්නේ කොහොමද? 69 පූජකවරය ලබලා මම හිටියේ කොළඹ කොටහේනේ ශාන්ත ලූසියා දේව මන්දිරේ. මට බාරවෙලා තිබුණේ තරුණ ව්‍යාපාරය. තාමත් ඒ ව්‍යාපාරය එහේ සක‍්‍රියව තියෙනවා. ”කොටහේන තරුණ කැළ” කියලා මුඩුක්කුවල ඉන්න ඉතාමත්ම දුප්පත් ළමයි. මුළු හවස් වරුවම කරන්නේ ඒ අයගේ වැඩ කටයුතු. ශ‍්‍රමදාන, සාකච්ඡුා, නාට්‍ය කරනවා. සාහිත්‍යකරුවෝ ගෙන්නලා දුගී තරුණයන් අතර සාහිත්‍ය සති පවත්වනවා. හැමදාම හැන්දෑවේ තුනෙන් පස්සේ මගේ කාමරේ තරුණයෝ පිරිලා. පිරිමි ළමයි තමයි එන්නේ. පස්සේ පස්සේ ගෑනු ළමයිනුත් එන්න පුරුදු වුණා. ඒ යුගයේ තමයි ජේවීපී එකට හවුල් වුණේ. නිවාඩු කාලේ මම සරත් ප‍්‍රනාන්දුගේ කෑගල්ලේ ගෙදරට ගිහිල්ලා එයාව අඩගහගෙන එනවා. අපි ? දහය එකොළහ වෙනකම් කතාකරනවා.
තරුණ සංවිධානේ වැඩවල යෙදෙනවා. ඒ කතාවලින් පස්සේ අපි සමාජවාදය දිහාට යන්න ඕනෑ කියන තීන්දුව අරගෙන තිබුණා. මම ජේවීපියට යොමුවීම සදහා සරත්ගේ බලපෑම විශාලයි. පස්සේ මා එක්ක සාකච්ඡුා කරන්න කෑගල්ලේ ජේවීපී නායකයෙක් වෙච්ච සරත් විජේසිංහ ආවා. හැන්දෑවේ පහට පටන් ගත්තාම පාන්දර දෙක තුන වෙනකම් සාකච්ඡුාව කරනවා. එහෙම තමයි පන්ති පහ කළේ. සරත් ප‍්‍රනාන්දු ඒවාට අදහස් වශයෙන් විශාල දායකත්වයක් දැක්වූවා. ඊට පස්සේ මම මීගමුවේ තරුණ ව්‍යාපාරය විශාලව ගොඩනැගුවා. හැමතැනම සම්මන්ත‍්‍රණ මාලා සංවිධානය කළා. මම නිතරම වාගේ පංති විකාශනය ගැන කරුණු දක්වලා තිබුණු ජේආර්පී සූරියප්පේරුමගේ පොතක් අපේ අත්පොත වශයෙන් පාවිච්චි කළා. එයාපෝට් එකටයි, පොලීසියටයි ගහන්න ගෙනාව ආයුධ ටික ගෙනැල්ලා හංගලා තිබුණේ මීගොමුවේ පල්ලියේ මගේ ලැගුම්ගේ. පේරාදෙනිය විශ්වවිද්‍යාලයේ බෝම්බ පිපුරුවාට පස්සේ මට තේරුණා මේ ආයුධ තියා ගැනීම අනතුරුදායකයි කියලා. මම ඒවා හැංගුවා. නැත්තං මමත් එක්ක අපේ කට්ටියම ඉවරවෙන්න තිබුණා.
ගෑනු ළමයින්ට තිබුණා ඕකිඞ් ව්‍යාපෘතියක්. පොඩියට මුදල් උපයාගැනීම සඳහා. ඒගොල්ලෝ හැම රැුස්වීමටම වාර්තාවල ලියලා තිබුණේ ඕකිඞ් රැුස්වීම එක, ඕකිඞ් රැුස්වීම දෙක විදිහටයි. ඒකේ තිබුණා ”උපකරණ අරන් එන්න” කියලා. ඒ ”උපකරණ” කියන වචනය උඩ සීඅයිඞී එක අපෙන් සෑහෙන්න ප‍්‍රශ්න කළා. මම ඒඑස්පී හම්බවෙලා ගොඩාක් ළමයි බේරාගෙන තිබුණා. මට ලංකා සමසමජ පක්ෂයේ ආචාර්ය හෙක්ටර් ප‍්‍රනාන්දු එක්ක ළග ඇසුරක් තිබුණා. ඒ නිසා මට දරුණු තරජනයක් ආවේ නෑ. නමුත් මම ජේවීපී එකටත් එකග චරිතයක් වෙලා හිටියේ නෑ. අවසානම වෙලාවේ පොලිසියේ එස්පී මට අඩගහලා කිව්වා, ”ෆාදර් මගේ රස්සාවත් නැතිවෙයි. ඊට කලින් ෆාදර් කොහේට හරි පිටවෙලා යන්න” කියලා. මම වහාම කොළඹට ආවා. පහුවදා උදේ සීඅයිඞී එකෙන් මාව ගත්තා. අරගෙන දවසම ප‍්‍රශ්න කරනවා යවනවා. මම දිගටම කිව්වේ තරුණයෝ මර්දනය කිරීම බරපතළ වැරැුද්දක්, මේ අයගේ නැගිටීමට හේතු හෙවීම අවශ්‍යයි, මරන එක වැරදියි කියලා.
පියතුමෙක් ලෙස ගතවෙච්චි තරුණ කාලේ තුළ, ආදරය කියන දේ දැනුණේ කොහොමද? ප‍්‍රකාශිත අප‍්‍රකාශිත හැගීම් තියෙන්න ඇති?
අපි පල්ලියේ පූජකවරය ලබද්දී පොරෙන්දු තුනක් වෙන්න ඕනෑ. ඒවාට කියනවා වේද භාර පොරොන්දු කියලා. දුප්පත්කම (අල්පේච්ඡුතාව*, කීකරුකම, බ‍්‍රහ්මචර්යාව කියන කාරණා තුන තමයි ඒ. ඔය කාරණා තුන රකින්න හිතේ විශාල අරගලයක් කරන්න වෙනවා. මට කාටවත් කීකරු වෙන්න දෙයක් නෑ. අල්පේච්ඡුකම මගේ ජීවිතයේ මූලිකම දෙයක් ලෙස අදටත් ආරක්ෂා වෙනවා. මගේ ජීවිත කාලයේ මම අදහස් කළේ විප්ලවීය දේශපාලනයක් කරන්න. පාර්ලිමේන්තු ගිහිල්ලා තනතුරු, පහසුකම් ගන්නවා කියන එක ගැන මට කිසිම හැගීමක් නෑ.
මගේ කණ්ඩායම්වල හිටිය තරුණ තරුණියෝ අතර සම්බන්ධතා ගොඩනැගෙනවා මම දැක්කා. නමුත් ඒවාට කිසිම තදබල විරෝධයක් මම දක්වලා නෑ. සෙක්ස් වගේ දේවල්වලට යනවා නම් මට කිසිම ප‍්‍රශ්නයක් තිබුණේත් නෑ. තරුණ කණ්ඩායම්වල ගෑනු ළමයි බොහෝම කැමැත්තක් දැක්වූවා මාව ඇසුරු කරන්න. නමුත් පූජකවරයෙක් ලෙස ජීවත් නොවුණත්, අර පොරොන්දු තුන තාමත් මම කඩකරලා නෑ.
පල්ලියේ තියෙනවානේ පාපොච්චාරණය කරනවා කියලා දෙයක්. එතකොට ගැහැනු, පිරිමි ඒ අයගේ අතිශය පෞද්ගලික දේ මා එක්ක කියනවා. මම අත් දෙක බැදගෙන අහගෙන ඉන්නවා. විශේෂයෙන් තරුණ තරුණියෝ. ඒවා ඉතිං මම සෙට්ල් කරලා දෙන්නත් ඕනෑ. එක සැරයක් පැනලා යන්න ආ තරුණ ජෝඩුවකට මම පල්ලියේ සල්ලි දුන්නා. ආකර්ෂණය වුණු තරුණියන් ගොඩාක් හිටියා. එක ගෑනු ළමයෙක් හිටියා මගේ පස්සෙන්ම පන්නනවා. ඒ ළමයාගේ බයක් තිබුණා මම පූජකවරයෙක් නිසා. මොකද එයා හරි ආගමික භක්තිය ඇති ළමයෙක්. එයාට ආදරය වුමනාවත් තිබුණා. ඉතිං හැගීම්වලට මූලිකත්වය නොදී හරි පරිස්සමින් ඒ වෙලාවල හැන්ඞ්ල් කළේ. ඇත්තටම එක්කෙනක්ට ආදරේ කරන එක ලේසියි. නමුත් පොදුවේ මිනිසුන්ට ආදරය කිරීම වගේ අමාරු දෙයක් තමයි මම කළේ.
වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරයට එන්න හේතු වුනේ කොයි වගේ කාරණාද?
වැඩ කරන පන්තියේ මිනිසුන්ගේ වැඩවලට අපි ශිෂ්‍ය කාලේ හිටන්ම යොමුවුණානේ. 71 කැරැුල්ල අසාර්ථක වීමත් එක්ක මම කල්පනා කළා. මේ ව්‍යාපාරය වැඩකරන මිනිසුන් මත පදනම් කළ යුතුයි කියලා. වැල්ලවත්ත රෙදිමෝලේ විශාල ස්ට‍්‍රයික් එකත් එක්කම මම හිතුවා වෙනම දේශපාලන තීන්දුවක් ගතයුතුයි කියලා. ඒ වෙලාවේ සමසමාජ, කොමියුනිස්ට් පක්ෂවලට යන්න පුළුවන්කමක් තිබුණේ නෑ. ඒ වෙලාවේ අලූත් මුහුණුවරකින් ආ අය තමයි වාසු, වික‍්‍රමබාහුලා වගේ අය. අපි පක්ෂය හදලා සෑහෙන කාලයක් පවත්වාගෙන ගියා. සාර්ථක වුණේ නෑ. අසාර්ථක වෙන්න හේතු ගණනාවක් තියෙනවා. මිනිස්සුත් එක්ක සමීපව ඉඳිමින් ව්‍යාපාර ගොඩනැ`ගීම කියන කාරණේ පැත්තෙන් තාමත් අපි අසමත් වෙලා තියෙනවා.
සමසමාජ ව්‍යාපාරයෙන් කැඩිලා ඇවිල්ලා අවසානෙට හැදුවේ නව සමසමාජ පක්ෂය. මැතිවරණ ඉලක්ක කරගත් පෙරමුණක් ලෙස තමයි පොදුවේ නව වාමාංශික පෙරමුණ හැදුණේ. චන්ද්‍රිකාගේ යුගයේදී වාසු මහජන පක්ෂයෙන් ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය දිහාට ගමන් කළා. වික‍්‍රමබාහු, අපි සියලූ දෙනා තනිවුණා. ඊට පස්සේ වාමාංශික ව්‍යාපාරය ගොඩනගන පැත්ත ගැන අපි හිතමින් හිටියේ. අපිත් එක්ක හිටියා නම් අනුහසාත්මක නායකයා විදියට වාසුට විශාල ගමනක් යන්න තිබුණා.
පක්ෂයේ වෘත්තීය සමිති නායකයා වෙච්ච ඔස්ටින් ප‍්‍රනාන්දු සහෝදරයා මියගියාට පස්සේ මට වෘත්තීය සමිති පැත්තට වැඩි බරක් දාන්න සිද්ධවුණා.
ප්‍රියන්තජිත් ආලෝකබණ්ඩාර