පසුගිය දින හැට තුළ මධ්‍යම කොළඹ නගර ආශ්‍රිතව සතියේ දින වල උද්ඝෝෂණ, පෙලපාලි හා පාගමන් පනස් තුනක් සිදුව තිබේ. ඒවා සමහරක් වෘත්තීය සමිති මගින්ද, අන්තර් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය බලමණ්ඩලය මගින්ද, වෛද්‍ය නිලධාරී සංගමය මගින්ද, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඇතුලු දේශපාලන පක්ෂ මගින්ද සංවිධානය කරන ලද ඒවා වේ.
උද්ඝෝෂණ, පෙලපාලි, පාගමන් හා විරෝධතා දැක්වීම්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නිදහස් රටක එම රටේ ජනතාව තම පවරාදුන් පරමාධිපත්‍ය හොබවන ආණ්ඩුවට හෝ තමාට වඩා ප්‍රබල ආයතනයකට විරෝධය දැක්වීම සදහා ඇති ප්‍රබලම හා ශක්තිමත්ම උපකරණයයි. ශීලාචාර රටවල් බොහොමයක මෙම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී උපකරණය ඉහල වටිනාකමකින් යුත් නීත්‍යානුකූල දේශපාලන ක්‍රියාවලියක් ලෙස පිළිගනු ලැබේ. ලංකාවේද එය එසේමය. නමුත් ඒබ්‍රහම් ලින්කන් කියූ පරිදි ඔබේ “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ නිදහස අනෙකාගේ නහය ලගින් අවසන් වේ” යන කියමන සනාථ කරමින් උද්ඝෝෂණ, විරෝධතාකරුවෝ මෙරට මහජනතාවගේ නිදහස, අයිතිය හා සාමකාමී ජීවිත විනාශයට පත්කර තිබේ. මීට වසර දෙක තුනකට පෙර තිබූ තරම් සමාජීය හා මාධය උනන්දුවක් අද පවතින උද්ඝෝෂණවලට නැත. ඉදහිට පොලිස් පහරදීමක් සිදුවුවද එය මහාමාර්ග අවහිරයන් වළක්වා ගැනීමට සිදුකරන ඒවා මිස මර්දනකාරී ඒවා නොවේ.
මෙම උද්ඝෝෂණවල විශේෂ ලක්ෂණයක් ඇත. එනම් මෙම සියළුම උද්ඝෝෂණවල දිනාගතයුතු ඉල්ලීම් කෙසේවෙතත් මෙම උද්ඝෝෂණ කරුවන්ගේ මුඛ්‍ය අරමුණ වන්නේ හැකිතාක් දුරට මාර්ග අවහිර කිරීමයි. පසුගිය කාලයේ සිදුවූ පනහකට වඩා වැඩි එම උද්ඝෝෂණ වැඩි සාතිශය බහුතරයක් පවත්වා ඇත්තේ පිටකොටුව දුම්රිය ස්ථානය ඉදිරිපිටයි. නැතහොත් ලිප්ටන් වටරවුමේය. එසේම මෙම උද්ඝෝෂණ කරුවන් ඒ සදහා තෝරාගන්නා වෙලාව වන්නේ සවස 04 සිට රාත්‍රී 07 දක්වා කාලයයි. එම කාලය ලංකාවේ මහාමාර්ග පද්ධතියේ වැඩිම කාර්ය බහුලත්වයක් පෙන්වන කාල පරාසයයි. උදෑසන රැකියාවට පැමිණි කාන්තාවන් සහ මිනිසුන් කාර්යාලයේ, වැඩපොළේ අනේකවිධ දුක් කම්කටොලු හා පීඩනයන්ට ගොදුරුව තම රාජකාරිය ඉටුකොට, සවස් කාලයේ නිවෙස් බලා යාමට දුම්රිය පොළට පැමිණෙද්දී ඒ ආසන්නයේ ඇති සියළුම මාර්ග අවහිරවී ඇත්නම් එය කෙතරම් අභාග්‍යසම්පන්න ඉරණමක්ද? උද්ඝෝෂණ පවත්වන සතියේ දිනවල කොටුව දුම්රිය ස්ථානයට නිවෙස් බලා පිටත්ව යාමට පැමිණෙන ජනතාවට පැය එකහමාරක් දෙකක් ප්‍රමාද වූ අවස්ථාද පසුගිය කාලයේ දැකිය හැකිවිය. මව හා පියා රැකියාව නිමවී ගෙදර පැමිණෙන තෙක් මග බලා සිටින දූදරුවන්ද, තම දුදරුවන් නිවෙස් බලා පැමිණෙතැයි බලාසිටින දෙමව්පියෝද, වෙළද ව්‍යාපාරිකයෝ ඇතුලු බොහෝදෙනා මෙම උද්ඝෝෂණවලින් මහත් පීඩාවට පත්ව තිබේ. මෙහි අපූරුම කාරණය වන්නේ උද්ඝෝෂණවලින් පීඩාවට පත්වන ජන සංඛ්‍යාව උද්ඝෝෂණකරුවන්ට වඩා බොහෝ ඉහල අගයක් ගැනීමයි. ඉතින් මෙවැනි ගැටළු විසදීමට රජයකට හෝ පාලන අධිකාරියනට විශේෂ අවධානමක් ගතයුතු නොවේ. මන්ද මෙම උද්ඝෝෂණකටයුතු සදහා කිසිවිටෙකත් මහජන සහයෝගය නොලැබෙන බව ඔවුන් හොදාකාරවම දන්නා නිසාය.
පසුගිය සතියේ දින ගණනාවක් ලංකාවේ වෛද්‍ය වෘත්තීය සමිති විසින් වැඩ වර්ජනයක් ක්‍රියාත්මක කර තිබූ අතර එමගින් රට පුරා සියළුම රෝහල්වල ප්‍රතිකාර කටයුතු ඇණහිට තිබුණි. එම තත්ත්වය පදනම් කරගනිමින් ජනතාව විශාල පීඩනයකට ලක්විය. වෛද්‍ය සංගමයේ ප්‍රමුඛ ඉල්ලීම වන්නේ සයිටම් ආයතනය වසාදමන හෝ විධිමත් කරන ලෙසයි. සැබවින්ම සයිටම් ආයතනය සම්බන්ධයෙන් මේ ආණ්ඩුවේ අධිපතිවාදී මතයද වන්නේ එයයි. ආණ්ඩුවද උත්සහකරනුයේ සයිටම් ආයතනය විධිමත්කොට දැනට වෛද්‍ය සංගමය හා අනෙකුත් සිවිල් සංවිධාන යෝජනාකරනු ලබන වෙනස්කම් සිදුකර හැකි ඉක්මනින් එය උසස් අධ්‍යාපන ආයතනයක් ලෙස රටේ දූදරුවන්ට අධ්‍යාපනය ලබාදීමයි.
එසේනම් වෛද්‍ය සංගමය රෝගී ජීවිත සිය ගණනක් ඝාතනයකරමින් උද්ඝෝෂණ සිදුකරන්නේ ආණ්ඩුවට බලපෑම් කිරීමටනම් ආණ්ඩුව සිටිනුයේද ඔවුන් සිටිනා මතේමය. මෙම වෛද්‍ය සංගමයේ උද්ඝෝෂණ තුළ විශාල යටි අරමුණක් ඇතිබව මාගේ අවබෝධයයි. සැබෑ ලෙසම රටේ සතුරෝ වන්නේ ඔවුන්ය. වෛද්‍ය සංගමය නර්ස්ලාගේ නිල ඇදුමට එරෙහිව උද්ඝෝෂණ කරයි. රටේ සමසෞඛ්‍ය අධ්‍යාපනයට විරුද්ධය. අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණවලට විරුද්ධය. ආර්ථික ගිවිසුම්වලට එරෙහිව මාරාන්තික විරෝධයක් පලකරයි. පාසල්වලට ළමයින් ඇතුළත්කරගැනීමේ විධිමත් ක්‍රමවේදයට ඔවුන් විරුද්ධය. වෛද්‍ය මාරුවීම් සම්බන්ධයෙන් රජයේ ප්‍රතිපත්තියට ඔවුන් විරුද්ධය. පෞද්ගලික අධ්‍යාපනය, ටියුෂන් හා අනෙකුත් වෘත්තිකයන්ගේ වරප්‍රසාදවලට ඔවුන් මාරාන්තික විරෝධයක් පලකරයි. බැලු බැල්මට වෛද්‍ය සංගමය හා එහි නිලධාරීන් මේ මුළු ලෝකයටම විරුද්ධය. වෛර සහගතය. නමුත් ඔවුන් එකදෙයකට පක්ෂය. එනම් පෞද්ගලික වෛද්‍ය සේවාවන් පවත්වාගෙන යාමට හා පෞද්ගලික වෛද්‍ය සේවයේ යෙදීමට පක්ෂය. ශ්‍රී ලංකාවේ දොස්තර හාමුලා සිතනුයේ මේ ලෝකයේ විධිමත් අධ්‍යාපනය ලද එකම වෘත්තීයවේදීන් වන්නේ ඔවුන් බවය. එසේම ඔවුන් සිතනුයේ මෙම ලෝකය භ්‍රමණය වන්නේ ඔවුන් වටා බවයි. නමුත් එවැනි පටු, විනාශකාරී, සතුරු වෛද්‍ය සංගමය පවතිත්දීම රටට ආදරයකරන, සමාජ සාධාරණය දකින, වැරදි ක්‍රමවේදයන් ප්‍රශ්නකරන, යහපත් දොස්තරවරුන් නැතුවාම නොවේ. මේ රටේ පසුගිය දශකය තුළ තිබූ මර්දනකාරී, පීඩාකාරී, විනාශසහගත ආණ්ඩුවට එම ආණ්ඩුව පවත්වාගෙන යාමට රාජපක්ෂවරුන්ට උදව් උපකාර කළ එක් ප්‍රධාන කණ්ඩායමක් වන්නේ මෙම රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරී සංගමයයි. එබැවින් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව විසින් සයිටම් වැනි වෛද්‍ය ආයතන බිහිකරද්දී එයට විරුද්ධව කිසිදු හඩක් නොනැගුවේය. සැබවින්ම ඒවාට උල්පන්දම් දුන්නේය.
අන්තර් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය බලමණ්ඩලයත්, රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයත්, අනෙකුත් උත්ඝෝෂණ කරුවන් කිසිවෙකුට ඔවුන් මුහුණදෙමින් තිබෙන ප්‍රශ්න විසදීමට අවශ්‍යතාවයක් හෝ උවමනාවක් නැත. එම නිසාම ඔවුන් කිසිවිටෙකත් ආණ්ඩුව සමගත් මෙම පිළිබදව සාකච්ඡාකොට විසදුමකට ඒමට උනන්දුවක් දක්වනනේද නැත. ඔවුන්ගේ එකම උවමනාව විරෝධතා ක්‍රියාවලියක් මගින් ජනතාව පීඩාවට පත්කිරීමත්, එමගින් ආණ්ඩුව අපහසුතාවට පත්කිරීමත්ය. ආණ්ඩුවට ආර්ථික පාඩු සිදුකිරීමත්ය. ත්‍රස්තවාදය ලෙස ලොව පිළිගත් මූලධර්මයේ පදනම වන්නේ එයයි. එසේනම් මෙම විරෝධතා කරුවන්ට වඩා සතුරන් රටට කොයින්ද? ඔවුන් විසින් සේවය කරනු ලබන රාජපක්ෂවරුන්ට වඩා සතුරන් රටට කොයින්ද?
ඉතින් මෙවැනි වතාවරණයක් තුල තුනෙන් දෙකේ බහුතරයක් යුත් මේ ආණ්ඩුව මේ රට පෙළෙමින් තිබෙන අනේකවිධ ව්‍යාධීන්ගෙන් රට ගලවාගනිමින් රජයේ කටයුතු හා රටේ දිනපතා කටයුතු අඛණ්ඩව පවත්වාගෙනයාමට උපරිම උත්සහය යොදයි. මගේ මතයට අනුවනම් අගමැතිවරයා ඔහුගේ සාර්ථක වෘත්තීය ජීවිතයේ අපහසුම කාලය ගෙවමින් සිටී. අත්දැකීම් සහිත කෘතහස්ථ දේශපාලඥයකු වන අගමැතිතුමා මෙම තත්ත්වයට හොදින් මුහුණදෙමින් සිටින බව මාගේ හැගීමයි.
තුෂාර ඩි වන්නිආරච්චි